Dit gedeelte was niet in het boekje aanwezig
DE TOEKOMST
V oorlopig zullen we met dit systeem een aardige tijd de 21-ste eeuw
kunnen binnenwandelen.
De hele groei naar een versmelting van de afzonderlijke audio-video-computer-systemen
(de 'multi-media') in het huis van de consument/producer zal afgerond worden.
Er zal een verschil optreden tussen 'monitor-systemen' en de echte reproductie.
D.w.z.: je kunt de voetbalwedstrijd blijven volgen via je 'viewer' op de WC of op
de grasmaaier, maar wil je het werkelijk meemaken, dan ga je naar de
'multi-media-kamer' met 'big-flat-wall-screen' en '4-C-sound' om het intens te ervaren.

Natuurlijk is achtkanaals geluid, octofonie, de echte 3-d weergave.
Of dit normaal noodzakelijk is, betwijfel ik. De toekomst zal mij hopelijk ongelijk
geven hierin. Ik zie op dit moment hiervoor alleen mogelijkheden als ook de visuele
omstandigheden hierom vragen, zoals bijv. bij 'virtual reality' en lasergames.
Ook de 180 graden projectie van films in bijv. het Omniversum zou gebaat zijn met
een passende geluidsweergave.
Dit zijn echter situaties, waar je per definitie de deur voor moet uitgaan, en dus
niet erg relevant voor binnenshuis.
Mocht filmprojectie veranderen in een werkelijke 3-d holografische projectie
(Er staat een stoel in m'n kamer, maar die staat er niet)
dan pas wordt 3-d audio in de huiskamer relevant, denk ik.

Om nog even op die multi-media-kamer terug te komen : Ik denk dat dat het equivalent
zal worden, van wat vroeger de 'studeerkamer' heette, de kamer met alle boeken,
een groot bureau en een paar comfortabele fauteuils.
En 'lezen' zal nog veel meer 'beleven' worden.

De beleving, zoals we die nu kennen, is nog bijv. gesplitst in het lezen van het boek
of het zien van de film. Dit zijn twee verschillende vormen van 'het verhaal'.
Ze zijn apart te volgen van begin tot eind en eventueel te vergelijken met elkaar.
Het verschil tussen boek en film hierin ligt in de output: tekst en
beeld, beide sereeel gereproduceerd.

Nu wordt van een uitgebracht boek bekeken, 'is dit te verfilmen ?'.

In de nu uitgebrachte 'multi-media'-produkties, of met een nog ergere term:
'interaktief', brengen de makers ervan 'een verhaal' uit, nog primitief, in de
vorm van een combinatie van tekst, afbeeldingen, geluiden, animaties en stukjes film.
Deze manier geeft toch aan, hoe een verhaal aan ons gepresenteerd zal kunnen worden
met de nieuwe middelen. Deze vorm is onbedoeld, omdat het puur nog een gevolg is
van de traagheid en de beperktheid van de media.
Wanneer het streven is om de computermachines alleen maar sneller te maken en de
geheugens te vergroten en complexe compressietechnieken te misbruiken voor het
weglaten van het 'onnodige' (wie bepaalt, wat onnodig is ?) om een complete film
met geluid op de computermonitor te krijgen, dan is men mijns inziens bezig om
opnieuw het wiel uit te vinden. Video bestaat immers al...
Het is veel simpeler om op de computer de opdracht te geven om een videotape op het
scherm af te draaien, net zoals het afdraaien van een audio-CD op de computerboxen.
De hele installatie in een huis van audio-video-computer-apparaten zal toch steeds
meer naar elkaar toe groeien en integreren ?

De toekomst na de toekomst
De voordelen van het toevoegen van het computer-gedeelte aan zo'n installatie
liggen volgens mij meer in een echt interactief aspect, dat is nl. de opslag en het
gebruik van 'samples', d.w.z. stukjes specifieke informatie van beeld of geluid.
Voorbeeld: Een stuk tekst uit een boek, zal men, naar keuze, als tekst op het scherm
zien, of bijv. met bijbehorende illustraties voorgelezen door Kees van Kooten
(mits er een sample van het stemgeluid van KvK aanwezig is).
Een stap verder: We kiezen zelf de samenstelling van de band uit, die het door ons
gekozen nummer zal gaan spelen. Dus bijv. op drums: Phil Collins, bas: Marcus Miller,
zang: Cindy Lauper, etc.
Dit zal kunnen met de respectievelijke samples aanwezig plus de informatie over de
specifieke speelwijze en intonatie. (Don't worry, Phil, het blijft een 'mechanische'
fake natuurlijk).
Nog een stap verder: Met behulp van samples van typische houdingen, bewegingen,
stemgeluid en uiterlijk, zou men kunnen kiezen welke filmsterren een rol spelen
in de gekozen film.

Steeds meer schrijvers zullen zich niet meer beperken tot het maken van een boek met
behulp van tekst, of het maken van een script voor een film- of videoproduktie of het
invullen van ballonnen bij een stripverhaal. De keuze van output is niet meer:
of dit of dat.
Ze zullen tijdens het verhaal de keuze hebben, al naar gelang de voorkeur in dramatiek
en expressie, voor een stuk tekst, wat geluiden als hoorspel, een statisch beeld met
geluiden, die doorgaan, een stuk bewegende beelden, een stuk animatie, etc.
Ze schrijven een 'draaiboek', een 'partituur', waarbij de instrumenten daarvan elke
vorm kunnen aannemen, die geschikt is om via onze zintuigen waar te nemen.

Terug naar nu: Op dit moment zijn er, wat betreft audio-weergave
van een stuk muziek op de computer eigenlijk twee systemen:

Ten eerste de volledige opname en weergave van een stuk muziek in digitale vorm.
Als het dan ook nog stereo en hifi moet zijn, kost dit een enorme hoeveelheid geheugen per
minuut en geeft het een zware belasting op de vermogens en de capaciteit van een computer.
Mijn hoofdbezwaar is: Waarom ? De CD bestaat al en werkt prima.

Ten tweede: De registratie is een 'timetable'-partituur met 'samples' van de instrumenten
cq. geluiden. Dit is een methode, die veel minder geheugen kost, omdat de informatie
bestaat uit een tabel in tijd, wat betreft de volgorde van de patronen en de
daadwerkelijke 'samples' die erin gebruikt worden. Deze methode wordt
veel gebruikt in MIDI-songs en de zgn. MOD-, XM- of ST-files.

De tweede methode lijkt me een stuk handiger als model voor een
geintegreerde vorm van audio-video-reproduktie...