VAN MONO NAAR STEREO. HET VOORAFGAANDE
S tereo was de volgende stap vanaf Mono. Een verdubbeling. Dat betekent,
dat de plaats, waarvan een gereproduceerd geluid vandaan komt, niet meer
een specifiek punt in de ruimte is, maar een plaats, verdeeld over 1 dimensie,
nl. tussen Links en Rechts (Een lijn tussen 2 punten). Is een geluid even hard uit
zowel de linker- als de rechterbox dan zal het geluid voor de toehoorder klinken,
alsof het geluid uit het midden komt. Bij de weergave van een stereo-opname zal de
plaats van de diverse instrumenten afhangen van de mixage daarvan.
(de zgn. 'panning', afgeleid van panorama)
Stereo geeft daardoor al een 'ruimtelijk' effect.

De laatste 15 jaar echter is door de toenemende mogelijkheden van de opnamestudios
(en de bijgevoegde elektronische effekten zoals echo en reverberation)
het 2-kanaals stereo product eigenlijk te krap geworden.
De mixers gingen van een simpele 4- kanaals input naar 24 ingangssignalen tot nog meer.
Bij sommige producers, zoals Trevor Horne, Godley & Creme en Marcus Miller, is duidelijk
te horen, dat ze eigenlijk bijna 'uit hun voegen barsten' in hun stereo-producties.
De vele verschillende geluiden verdringen eigenlijk elkaar in het stereo-panorama.

Dit vraagt om een uitbreiding van de reproductie-mogelijkheden.
Logisch gezien wordt dit een verdubbeling van het aantal kanalen.

Dit werd in de jaren zeventig gedaan met het 'quadrofonische' systeem.
De kanalen 'links' en 'rechts' werden geacht voor de toehoorder te zijn
en daar werden twee kanalen achter aan toegevoegd.
Dit idee kwam voort uit het klassieke idee van een concertzaal en het reproduceren
van de akoestiek daarvan.
Toevallig waren in die tijd zgn. hifi-deskundigen grotendeels klassiek ge�rienteerd..
(het was de 'serieuze' muziek).

Om praktische en technische redenen mislukte dit systeem. Praktisch, omdat 't
in huiskamers vrij moeilijk goed te plaatsen was en technisch, omdat er alleen
nog de LP als medium was. Afgezien van het feit, dat een in wezen ruw
electromechanisch weergavesysteem als een pickup toch een verbazingwekkend goed
stereogeluid kan reproduceren, was het persen van vier verschillende informatiekanalen
toch een beetje teveel van het goede voor een groef in plastic.

Vooral echter de praktische situatie speelt voor een massale acceptatie van een medium
een doorslaggevende rol.
Men wil nu eenmaal met zo min mogelijk aanpassing zoveel mogelijk vooruitgang.
Toch is dit 'klassieke' idee weer hardnekkig terug in de negentiger jaren onder de naam
'surround'. Natuurlijk heeft 'rondom'-geluid z'n charme. De groep Pink Floyd gebruikt
dit systeem al jaren bij de concerten. Dit doen ze meestal dan ook in grote stadions
en de geluidsmix is duidelijk daarop ingericht voor de speciale effecten. Het is natuurlijk
spectaculair om een geluid in zo'n grote ruimte om je heen te horen bewegen.
Maar, het blijft mijns inziens meer een effect.